0. Czasem trudno zrozumieć innych

Od przeszło godziny biegłam po parku. Związane w kitkę włosy opierały się podmuchom wiatru, tak samo jak przylegający do ciała strój sportowy. Kabelek od słuchawek dyndał przy dekolcie i pasie, odtwarzacz muzyki zaczepiony miałam za gumką od legginsów. Czułam się jak mini-bogini seksu – nieco spocona i bez makijażu, ale zawsze bogini.

Uwielbiałam wiosnę i sądziłam, że była wprost idealna na bieganie, a skoro i tak nie miałam co robić pomiędzy sesjami, więc czemu w ten sposób nie wykorzystać tej pięknej pogody? Optymalna temperatura dziewiętnastu stopni, delikatny wietrzyk i promienie słoneczne, subtelnie muskające moją skórę – idealnie. Poza tym dobra kondycja zawsze się przyda. Na przykład na wypadki, gdybym spóźniła się na autobus.

Zmęczona, usiadłam na pobliskiej ławce; potrzebowałam złapać oddech. Od zbyt dużego wysiłku zaczęło mi się kręcić w głowie, a przed oczami zobaczyłam czarne plamy. Całkowicie wyszłam z formy, ale co się dziwić, skoro całe lato siedziałam przed komputerem i pisałam podania na studia.

Sięgnęłam po odtwarzacz muzyczny i zmieniłam piosenkę. Poprzednia była trochę zbyt melancholijna na bieganie. Do aktywności fizycznej potrzebowałam energicznej muzyki, skocznej, takiej, jakiej słucha się w najmodniejszych klubach.

Wstałam i zrobiłam kilka skłonów. Uznam to za cud, jeśli jutro nie będę miała zakwasów po tych przebiegniętych kilometrach. Powinnam posłuchać Mari i biegać z nią codziennie. Wtedy może nie musiałabym pół godziny ubierać obcisłych spodni!

Wznowiłam bieg i całkowicie się na nim skoncentrowałam. Och, no dobra – nie potrafiłam nie myśleć podczas biegania. Muzyka i ruch pobudzały moje komórki mózgowe i nie sposób było temu zapobiec. Co gorsza, miałam wrażenie, że o czymś zapomniałam. Mari… twarz przyjaciółki błąkała się po mojej głowie. Zanim wyszłam z mieszkania chyba mnie o coś prosiła. Czy nie miałam czasem wpaść do supermarketu po mleko? Ugh, najwyżej ona zrobi rundkę do sklepu, powinno to ją nawet ucieszyć – w końcu będzie mogła znowu sobie pobiegać. Maniaczka.

Przystanęłam na przejściu dla pieszych. Przykładnie, tak jak mi w przedszkolu kazali, popatrzyłam najpierw w lewo, potem w prawo i znów w lewo; droga była wolna, więc po prostu przeszłam na drugą stronę.

Poczułam wibracje, a gdy ściągnęłam słuchawki, usłyszałam cichą, dochodzącą z przewieszonej na biodrach nerki, melodyjkę. Czym prędzej wyciągnęłam dzwoniący telefon; na wyświetlaczu zobaczyłam numer mamy.  

Mebuki Haruno dzwoniła tak rzadko, że stało się to prawie świętością. Musiało się stać coś na prawdę złego, skoro schowała dumę i do mnie zadzwoniła.

– Halo? Mamo?

– Sakura! Cześć, skarbie, co tam u ciebie słychać? – mówiła niewyraźnie. Ledwo ją słyszałam, dlatego pomyślałam, że może dzwoniła z podziemnej kolejki, gdzie był słaby zasięg.

– Wszystko dobrze, ale co się stało, że dzwonisz?

– A nic, nic, kochanie. Po prostu… chciałam ci powiedzieć, że ja i twój ojciec się rozwodzimy.

– Mamo, który to już raz? – zajęczałam do słuchawki zupełnie nieporuszona słowami matki. – Szósty, siódmy a może ósmy? Zawsze tak mówicie, a potem wszystko wraca do normy. Te wasze sprzeczki stały się już codziennością, jestem pewna, że jutro wam przejdzie, pogodzicie się i znów będziecie najszczęśliwszą parą pod słońcem. Idź na drinka do Dorottie i ci przejdzie, zobaczysz.

– Wiem, Sakura, ale tym razem... to już naprawdę koniec.  

– Mamo, nie zamierzam o tym rozmawiać. Po prostu przemyślcie raz jeszcze całą sprawę. Jesteście ze sobą szmat czasu, znacie się na wylot, czy warto to wszystko zaprzepaścić z powodu kolejnej, idiotycznej kłótni? Czy warto zaczynać od nowa z osobą, której się nie zna? Przemyśl to, dobrze? Proszę, nie róbcie niczego pochopnie.

Czasem wydawało mi się, że pomimo tak młodego wieku jestem najrozsądniejszą osobą z całej rodziny Haruno.

– Pomyślę. Ale ten stary pryk nie jest wart mojej cierpliwości! – krzyknęła. – Powiedz, skarbie, jak tam idzie szukanie przystojnego, inteligentnego męża? – Zaśmiała się.

– Mamo! Na razie usiłuję skupić się na studiach, pójść do dobrej pracy... Nie marzą mi się mężczyźni; ani przystojni, ani bogaci – żadni! Jutro idę na rozmowę w sprawie rozpoczęcia praktyk w tej firmie… Wiesz, wspominałam ci o niej.

– Dreary Holidings? – zapytała.

– Tak, właśnie tam.

– Uważaj na siebie, Sakurciu – powiedziała po chwili milczenia, jak gdyby miało mi się tam stać coś naprawdę przerażającego. – Będę trzymała za ciebie kciuki, jak zawsze. – Moja mama potrafiła być naprawdę wspaniała, dając mi zawsze multum wsparcia.

– Dobrze. Nie przejmuj się, mamo. Kocham cię.

– Ja ciebie również, córciu. – Chociaż nie mogłam zobaczyć jej twarzy, to wiedziałam, że się uśmiechnęła. – Dzwoń częściej. – I rozłączyła się, zanim zdążyłam cokolwiek odpowiedzieć.

Kochałam mamę najmocniej na świecie, chociaż czasem nachodziła mnie przeogromna ochota, by przygrzać jej patelnią w łeb. Wraz z tatą przechodzili najwidoczniej jakiś kryzys, ale mimo tego nie powinni się rozwodzić! W końcu to oni nawzajem rozumieją się najlepiej. Ach, przejdzie im. Jak zawsze.  

Z uśmiechem na ustach włożyłam telefon do nerki. Już jutro! Już jutro długo wyczekiwany dzień – szłam na rozmowę kwalifikacyjną do Dreary Holidings, a jeżeli dobrze pójdzie i ostatecznie napiszą mi pochlebną opinię, to z otrzymaniem kolejnej posady nie będzie żadnego problemu. Muszę jedynie pamiętać, żeby zachować względny spokój i nie pokazywać zbytnio swojego temperamentu, bo może być naprawdę gorąco, gdy już się z kimś skłócę.

Sakura! Najważniejsze, dziewczyno, to się nie stresować i zrobić dobre wrażenie na prezesie!

Z ową myślą ruszyłam w stronę swojego mieszkania. Musiałam odpocząć i solidnie przygotować się do jutrzejszej rozmowy kwalifikacyjnej w Dreary Holidings, od której tak wiele zależało...

Mmm! Jestem gotowa!

Od Autorki: Witam wszystkich czytelników! :) Zdaję sobie sprawę, że prolog może się wydawać nieco oklepany, ale musicie mi zaufać – w kolejnych rozdziałach pozytywnie Was zaskoczę! :) Nie chcę Was też zanudzić na samym początku, ale chyba sami rozumiecie, że historia musi powoli nabierać tempa. Proszę o wyrozumiałość, ponieważ jest to mój pierwszy blog, a owe opowiadanie pisałam już od jakiegoś czasu, chowając je do przysłowiowej ,,szuflady”. Mam nadzieję, że mimo wszystko przypadnie Wam do gustu. Całuski!